همه می دانند که آقایان اهل تشیع از اصول مذهبشان لعن و نفرین و انواع اقسام توهین به اصحاب رسول الله -صلی الله علیه وسلم- و همسران ایشان صلوات ربی وسلامه علیهم می باشد.
و یا از علمایشان و غیرهم دائماً می گویند: بسیاری از اصحاب کارهای ناروایی را مرتکب شده اند، از راه حق منحرف شدند، و یا بعضی از آنها مرتد شدند و غیره و در مقابل عقیده اهل سنت در باب عدالت صحابه این شبهات و بعضاً بعضی روایات ضعیف را عَلَم می کنند.
اما جالب اینکه در کتب خودشان و از زبان امام صادق علیه السلام اصحاب بلکه جمیعشان مدح شده اند!
حدثنا أحمد بن زیاد بن جعفر الهمدانی عن علی بن إبراهیم بن هاشم عن أبیه عن محمد بن أبی عمیرعن هشام بن سالم عن الصادق علیه السلام:
«کانَ أَصْحَابُ رَسُولِ اللَّهِ اثْنَي عَشَرَ أَلْفاً ثَمَانِيةُ آلَافٍ مِنَ الْمَدِينَةِ وَ أَلْفَانِ مِنْ مَکةَ وَ أَلْفَانِ مِنَ الطُّلَقَاءِ وَ لَمْ يرَ فِيهِمْ قَدَرِي وَ لَا مُرْجِئٌ وَ لَا حَرُورِي وَ لَا مُعْتَزِلِي کانُوا يبْکونَ اللَّيلَ وَ النَّهَارَ )
کتاب الخصال للصدوق صفحه ۶۳۹ الحدیث رقم: ۱۵
یعنی:
(امام صادق می فرماید اصحاب رسول الله علیه السلام دوازده هزار نفر بودند هشت هزار نفرشان از مدینه و دو هزار نفر از مکه و دو هزار نفر از طُلَقاء (یعنی آزاد شدگان بعد فتح مکه) و در میان آنها نه قَدَری بود ونه مُرجِئِی و نه حَرُورِی ونه مُعتَزِلِی و نه صاحب رای بلکه روز شب از ترس خداوند گریان بودند)
خوب در این روایت امام جعفر صادق تمام اصحاب را مدح می کند و جالب اینکه منظور از اهل مدینه انصار هستند و اهل مکه مهاجرین و در رأس مهاجرین شیخین ( ابوبکر و عمر) و عثمان و علی و بقیه صحابه و صحابیات رضی الله عنهم أجمعین هستند.
وجالب تر اینکه امام طُلَقاء را هم مدح می کند و طبق عقیده خود شیعه طُلَقاء یعنی ابوسفیان و معاویه و بعضی دیگر از اقوام این ها رضی الله عنهم.
حال سؤال این هست که چرا آقایان شیعه از امام معصوم خود پیروی نمی کنند و همیشه در فکر طعنه زدن به بهترین های این امت هستند که طبق قول امام معصوم خودتان (یبکون الیل و النهار- شبانه روز از ترس خداوند گریان بودند)؟!
یک نکته اضاف کنم که در کتاب مستدرک سفینة البحار الشیخ علی النمازی الشاهرودی که آیت الله مرعشى نجفى از او به عنوان مجلسی زمان خود از او یاد می کنه یک بابی در کتابش اختصاص داده به اسم (باب فضل المهاجرین و الأنصار و سائر الصحابة والتابعین و جمل أحوالهم) ایشان این حدیث را تصحیح می کند)
مستدرک سفینه البحار – ج ۶ – ص ۱۷۳
فی الصحیح عن هشام بن سالم ، عن أبی عبد الله ( علیه السلام ) قال:
«کانَ أَصْحَابُ رَسُولِ اللَّهِ اثْنَي عَشَرَ أَلْفاً ثَمَانِيةُ آلَافٍ مِنَ الْمَدِينَةِ وَ أَلْفَانِ مِنْ مَکةَ وَ أَلْفَانِ مِنَ الطُّلَقَاءِ وَ لَمْ يرَ فِيهِمْ قَدَرِي وَ لَا مُرْجِئٌ وَ لَا حَرُورِي وَ لَا مُعْتَزِلِي وَ لَا صَاحِب رَأي.. الی آخر حدیث.
نویسنده: طلحه عبدالله