شیعه با این عملش جزو مهتدین و هدایت یافته گان نیست!

توضیح سؤال :
وقتی که فردی برای امام حسین گریه می کند بیشتر از روی دلسوزی و ناراحتی برای اتفاقات آن واقعه بزرگ است و از هیچ جهت نه إلی الله است نه لله پس چطور است که سینه زدن گریه کردن و حتی شرکت کردن در این مجالس انسان را صاحب ثواب می کند؟!

پاسخ شیعه:
یکی از مطالبی که در قرآن برای آن وعده ثواب داده شده و در آن شرط قربت نشده است حضور در اماکنی است که سبب خشم و غضب دشمنان دین می شود (اماکنی که حضور در آنها سبب فزونی شوکت مسلمانان و به اصطلاح زیاد شدن سیاهی لشکر ایشان می گردد).
بودند در لشکر یزید کسانیکه برای کشتن امام حسین علیه السلام نیامده بودند؛ بلکه به این علت آمدند که اگر بعد از این جنگ خواستند به لشکریان هدیه ای بدهند به ایشان هم برسد و نه تیری به سمت امام حسین علیه السلام انداختند و نه شمشیری کشیدند اما ایشان را مستحق عذاب می دانیم. زیرا سیاهیِ لشکرِ کُفر شدند و جزو نماد ظلم قرار گرفتند.
از آن طرف عده ای هستند که در این عزاداری ها شرکت می کنند و چون این عزاداری ها نشانه مقابله با ظلم است خداوند به ایشان ثواب می دهد.
البته باید گفت این که شما دلسوزی و ناراحتی برای امام حسین علیه السلام را إلی الله و لله ندانستید این درست نیست. بلکه اکثر کسانی که برای امام حسین گریه می کنند از جنبه دینی برای ایشان گریه می نمایند و عزاداری می کنند؛ و گر نه می توانستند برای کشته گان جنگ های جهانی اول و دوم و… گریه کنند. اما خود حضور در این عزاداری ها نشانگر جهت عزاداری ایشان و از روی عرق دینی انجام گرفتن آن است.

پاسخ اهل سنت:
اساساً فرض، سوال غلط است! یعنی اهل سنت در بین عبادات، نماز را می شناسند روزه را می شناسند حج را می شناسند و نیکی به پدر و مادر را می شناسند و هزار عبادت دیگر را می شناسند و گریه ندامت بر گناهان، و گریه از خوف خدا را می شناسند، اما عبادتی برای گریه برای مردگان را نمی شناسند !
پس حتی اگر گریه شیعه برای حسین رضی الله عنه، فقط از سر دلسوزی هم باشد و برای راضی کردن الله نیز باشد، باز هم این روش نه در دین هست و نه از دین…!
اینکه شیعه در عاشورا بر سر و پای خود گل میمالد و تندروهای آنها با زنجیر و شمشیر بر سر و روی خودشان می زنند و در خیابان ها داد و فریاد می کنند،این عبادتی نیست که در اسلام شناخته شده باشد، نه در زمان حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم این کار بود نه در زمان خلافت علی رضی الله عنه!
و تا آن وقت که آل بویه حکومت نحس خود را در زمان عباسیان ایجاد نکرده بود، مسلمانان این عبادت را نمی شناختند!
حضرت علی رضی الله عنه که شهید شد، پسرش حسن رضی الله عنه، که خلیفه وقت بود،دسته جات سینه زنی به راه نیاندخت. پس این عبادت قبلاً نبود!
پس عبادت های اسلامی معلوم است.
این یک بدعت زشت است، بدعتی بسیار زشت!!
حمزه رضی الله عنه شهید شد ،مُثلِه شد، جگرش را خوردند اما رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم نه خودش حرکاتی از این دست کردند نه به مسلمانان دستور دادند که بر سر و روی خود بکوبند و در کوچه ها شام غریبان برپا کنند.
یا شما از رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم بهتر می دانید!!! یا رهبر شما رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم نیست بلکه شیطان را به رهبری خود انتخاب کرده اید!!!
کشته شدن حسین رضی الله عنه، اگر مصیبت بود (که بود) برای وقت معینی بود قاتلانش که از بین رفتند دیگر عزاداری چه معنی دارد؟!
حتی عزاداری قبل از انتقام هم معنی نداشت!!
الله به ما راهنمای إزاله ی مصیبت را در قرآن نشان داده است این هم آیات درسوره بقره :
 یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَهِ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِینَ ﴿۱۵۳﴾.
اى کسانى که ایمان آورده ‏اید از شکیبایى و نماز یارى جویید زیرا خدا با شکیبایان است.

وَلاَ تَقُولُواْ لِمَنْ یُقْتَلُ فِی سَبیلِ اللّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْیَاء وَلَکِن لاَّ تَشْعُرُونَ ﴿۱۵۴﴾. 
و کسانى را که در راه خدا کشته مى ‏شوند مرده نخوانید بلکه زنده ‏اند ولى شما نمى ‏دانید.

وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِّنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ ﴿۱۵۵﴾. 
و قطعا شما را به چیزى از [قبیل] ترس و گرسنگى و کاهشى در اموال و جان ها و محصولات مى‏ آزماییم و مژده ده شکیبایان را .

الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِیبَهٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعونَ ﴿۱۵۶﴾.
[همان] کسانى که چون مصیبتى به آنان برسد مى‏ گویند ما از آن خدا هستیم و به سوى او باز مى‏ گردیم.

أُولَئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَهٌ وَأُولَئِکَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ ﴿۱۵۷﴾.
بر ایشان درودها و رحمتى از پروردگارشان [باد] و راه‏ یافتگان [هم] خود ایشانند (۱۵۷)

به آیه آخر توجه کنید:
الله کسانی را که در وقت مصیبت صبر می کنند را مهتدون یعنی هدایت یافته می نامد. پس مثل روز روشن شد که شیعه با این جزع و فزع و بی صبری که در مرگ حسین رضی الله عنه هر سال از خود نشان می دهد از جمله مهتدین و هدایت یافته گان نیست.

نویسنده: محمد باقر سجودی شیعه ی هدایت یافته به اهل سنت و جماعت