یک دلیل واضح بر جنایت و خیانت و بد نیتی و فتنه خواهی آخوندهای شیعه

شبهه شیعه:
بخارى در صحیح خود بر نازل نشدن آیه غار در حقّ ابوبکر صحّه گذاشته است، زیرا عایشه نزول آن آیه را در حقّ ابوبکر را نفى کرده و گفته است:
(مَا أَنْزَلَ اللَّهُ فِینَا شَیْئًا مِنَ الْقُرْآنِ) هیچ آیه از قرآن در حقّ و مدح خاندان ما نازل نشده است. پس با توجه به این اهل تسنن حق ندارند بگویند فلان آیه در حق ابوبکر یا عایشه است!

پاسخ اهل سنت:
بازهم دروغ
بازهم دروغی جدید بر کارنامه سیاه شیعه.
اول حدیثی را ببیند که شیعه به کمک قیچی و وقاحت تمام فقط قسمتی از آن را در سایت هایش و در نوشته هایش نقل می کند:
متن حدیث در بخاری شریف این است:

۴۸۲۷ – حَدَّثَنَا مُوسَى بْنُ إِسْمَاعِیلَ حَدَّثَنَا أَبُو عَوَانَهَ عَنْ أَبِى بِشْرٍ عَنْ یُوسُفَ بْنِ مَاهَکَ قَالَ کَانَ مَرْوَانُ عَلَى الْحِجَازِ اسْتَعْمَلَهُ مُعَاوِیَهُ ، فَخَطَبَ فَجَعَلَ یَذْکُرُ یَزِیدَ بْنَ مُعَاوِیَهَ ، لِکَىْ یُبَایِعَ لَهُ بَعْدَ أَبِیهِ ، فَقَالَ لَهُ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ أَبِى بَکْرٍ شَیْئًا ، فَقَالَ خُذُوهُ . فَدَخَلَ بَیْتَ عَائِشَهَ فَلَمْ یَقْدِرُوا { عَلَیْهِ } فَقَالَ مَرْوَانُ إِنَّ هَذَا الَّذِى أَنْزَلَ اللَّهُ فِیهِ ( وَالَّذِى قَالَ لِوَالِدَیْهِ أُفٍّ لَکُمَا) . فَقَالَتْ عَائِشَهُ مِنْ وَرَاءِ الْحِجَابِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ فِینَا شَیْئًا مِنَ الْقُرْآنِ إِلاَّ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ عُذْرِى .صحیح بخاری باب سورة حم الاحقاف
موسی پسر اسماعیل از ابوعوانه و او از ابو بشیر و او از یوسف ماهک نقل می کند که یوسف ماهک گفت:
مروان بن حکم، از طرف معاویه – رضی الله عنه – حاکم حجاز بود، پس در سر منبر و در خطبه، ذکر خیری از یزید بن معاویه – رضی الله عنه – کرد و از مردم خواست تا با او بعد از معاویه – رضی الله عنه – برای یزید بیعت کنند. عبدالرحمن بن ابوبکر – رضی الله عنه – ( پسر حضرت ابوبکر – رضی الله عنه – ) به او اعتراض کرد و سخنی به اعتراض گفت! فرماندار گفت :بگیریدش!
او فرار کرد و رفت اتاق خواهرش ( ام المؤمنین عایشه – رضی الله عنها -) داخل شد، جرأت نکردند حرمت خانه را بشکنند و بر او دست نیافتند، پس مروان از بالای منبر پیامبر -صلی الله علیه وسلم- (به دروغ گفت):
این عبدالرحمن ابن ابوبکر، همان کسی است که در باره او این آیه نازل شده:
وَالَّذِی قَالَ لِوَالِدَیْهِ أُفٍّ لَّکُمَا أَتَعِدَانِنِی أَنْ أُخْرَجَ وَقَدْ خَلَتْ الْقُرُونُ مِن قَبْلِی وَهُمَا یَسْتَغِیثَانِ اللَّهَ وَیْلَکَ آمِنْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَیَقُولُ مَا هَذَا إِلَّا أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ ﴿۱۷﴾ الاحقاف
و آن کس که به پدر و مادر خود گوید اُف بر شما، آیا به من وعده مى‏ دهید که زنده خواهم شد و حال آنکه پیش از من نسل ها سپرى [و نابود] شدند و آن دو به [درگاه] خدا زارى مى‏ کنند. واى بر تو ایمان بیاور وعده [و تهدید] خدا حق است و[لى پسر] پاسخ مى‏ دهد اینها جز افسانه ‏هاى گذشتگان نیست (۱۷)
و عایشه – رضی الله عنها – از داخل خانه پیامبر صلی الله علیه وسلم و از پشت پرده گفت: هیچ آیه قرآن در حق خاندان ما نازل نشده، مگر آیاتی که در آنها گواهی بر برائت من است.
حالا توجه کنید به خیانت شیعه:
اگر شیعه با یزید بد بود باید که عبدالرحمن بن ابوبکر را می ستود، زیرا او بدون ترس در درون مسجد جلوی فرماندار و جلوی لشکرش مخالفت خود با یزید را، با بدترین کلمات ابراز کرد و دماغ فرماندار را سر منبر سوزاند و او را آنقدر عصبانی کرد که دستور دستگیری فوری او را داد شیعه این قهرمانی را ندیده است. چرا؟
چون شیعه در دل بایزید خوب است نه با ابوبکر- رضی الله عنه -.
یزید خاندان محمد صلی الله علیه وسلم را تار و مار کرد و خاندان ابوبکر – رضی الله عنه – از زن و مرد در خدمت رسول الله صلی الله علیه وسلم بودند حتی سر مبارکش را می شستند، و شیعه از این نفرت دارد نه از یزید که با خودسری باعث شهادت حسین رضی الله عنه شد.
از عایشه – رضی الله عنها – نفرت دارند که سر رسول الله صلی الله علیه وسلم را می شست.
و از ابوبکر – رضی الله عنه – نفرت دارند چون او رسول الله صلی الله علیه وسلم را کمک می کرد.
بعد ببینید شیعه، جمله را بریده تا معنی مغرضانه ای از آن بیرون بکشد!!
به همین سخن عایشه – رضی الله عنها – استناد کرده که عایشه – رضی الله عنها – خودش گفته: (مَا أَنْزَلَ اللَّهُ فِینَا شَیْئًا مِنَ الْقُرْآنِ) هیچ آیه از قرآن در حق خاندان ما نازل نشده و جمله بعدی را پنهان کرده یعنی این جمله (إِلاَّ أَنَّ اللَّهَ أَنْزَلَ عُذْرِى)، مگر آیاتی که در آنها گواهی بر برائت و پاکی من است.
پس علمای شیعه در حقیقت دارند به عوام خود توهین می کنند، در حقیقت دارند آنها را مسخره می کنند اما چرا حضرت عایشه – رضی الله عنها – یادش رفته بود که در حق ابوبکر – رضی الله عنه – آیاتی نازل شده است؟
دلیلش این است که وضعیت بسیار وخیم بود، برادرش جهاد اکبر کرده بود و جلوی فرماندار ظالم حرف حق گفته بود و سربازها پشتش می دویدند و او در خانه عایشه – رضی الله عنها – پنهان شد در همین گیر و دار در سر منبر مروان آن دروغ بزرگ را گفت ….. مجلس درس حدیث که نبوده تا عایشه – رضی الله عنها – مواظب همه جوانب باشد.
در آن هول و تنش عایشه – رضی الله عنها – فقط می خواست سخن دروغ مروان را که بر سر منبر گفت، رد کند که این خود نیز جهاد است.
پس حال آن شیعه هایی که عایشه – رضی الله عنها – را دشمن علی – رضی الله عنه – و دوست یزید معرفی می کنند:
آیا نباید با دیدن این حدیث خجالت بکشید؟
آیا این انصاف است که یادی از این حدیث نمی کنید؟
آیا این انصاف است که حدیث را پاره می کنید تا سخنانی مغرضانه از آن بیرون بکشید؟
آیا مردم شیعه نمی خواهند از خواب بیدار شوند و دوست علی – رضی الله عنه – (اهل سنت ) را بشناسند؟
و دشمن واقعی علی – رضی الله عنه – ( علمای شیعه ) را نیز بشناسند؟

نویسنده: محمد باقر سجودی شیعه ی هدایت یافته به اهل سنت و جماعت