۱۲- اسم های مؤلفان و کتاب های آنها که پنداشته می شود از اهل سنت هستند.
محمد بن مروان بن عبدالله بن اسماعيل بن عبدالرحمن سُـدِّی كوفی
سُـدِّی:
دو مرد هستند که به آنها سُـدِّی گفته می شود.
اول : سُـدِّی كبير إسماعيل بن عبد الرحمن السُدِّی أبو محمد القرشی الكوفی الأعور
دوم: سُـدِّی صغير محمد بن مروان الكوفی
شرح حال هر دوی آنها را بیان می داریم تا جدا بودن آنها نزد اهل سنت و جماعت شناخته شود و حقیقت آنها برایشان واضح گردد و فریب دروغ رافضیان را نخورند.
مزی در تهذيب الكمال (۳/۱۳۲) در شرح حال سُـدِّی كبير گفته است:
او اسماعيل بن عبدالرحمن بن ابی كريمه سُدِّی می باشد. پدرش ابومحمد قرشی كوفی اعور برده ی آزاد شده ی زينب بنت قيس بن مخرمه بود. همچنین گفته شده است:
او برده ی آزاد شده بنی هاشم بود. اصل او از حجاز بود و در کوفه اقامت گزید. او در «سدة» (درگاه) مسجد جامع کوفه می نشست و «السُّدِّی» نامیده شد. او سُـدِّی كبير می باشد.
در شرح حال او آمده است:
عبدان اهوازی گفته است که وقتی می نشست، ریش او سینه اش را می پوشاند.
محمد بن أبان جُعفی از سُـدِّی آورده است:
افرادی از اصحاب رسول الله صلی الله علیه وسلم را درک کردم از جمله آنها: ابوسعيد خدری، ابوهريره و ابن عمر بودند. تمامی آنها خود را در حالت قبل از جدا شدن محمد صلی الله علیه وسلم نمی دیدند، مگر عبدالله بن عمر.
اما در مورد سُـدِّی صغير:
مزّی (۲۶/۳۹۲) درباره ی او گفته است:
او محمد بن مروان سُـدِّی صغير بود. او محمد بن مروان بن عبدالله بن اسماعيل بن عبدالرحمن سُـدِّی كوفی، برده ی آزاد شده ی عبدالرحمن بن زيد بن خطاب بود.
سُـدِّی صغير از اختراع کنندگان حدیث و بسیار دروغگو نزد اهل سنت و جماعت به حساب می آید. او رافضیی غلو کننده بوده است و شرح حال او در کتاب های رافضیان مثل «الكنى و الألقاب» از قمی (۲/۳۱۱ – ۳۱۲) آمده است.
او در شرح حال سُـدِّی کبیر و سُـدِّی صغیر گفته است:
ابومحمد اسماعيل بن عبدالرحمن كوفی مفسر است و اقوال او در «التبيان» و دیگر کتاب ها آمده است. او نظیر مجاهد، قتاده، كلبی، شعبی و مقاتل بوده است و از کسانی به حساب می آید که قرآن کریم را با رأی خود تفسیر می نمودند.
شيخ (يعنی شیخ طوسی) او را از اصحاب امام سجاد و امام باقر شمرده است.
از ابن حجر آمده است:
او صدوق بوده است ولی در طبقه ی چهارم متهم به تشیع بوده است.
سیوطی در الإتقان گفته است:
برترین تفاسير، تفسير اسماعيل سُـدِّی می باشد. از او امامانی مثل ثوری و شعبه روایت داشته اند.
حكايت شده است که او به دیدار أنس بن مالک رسید و حسين بن علی را دید.
ترمذی گفته است:
او را سفيان ثوری، شعبه، يحيى بن سعيد قطان و دیگران ثقه دانسته اند. در حدود سال ۱۲۸ هـ وفات یافت و او سُـدِّی كبير می باشد.
سُـدِّی صغير نوه ی او (سُـدِّی کبیر) بوده است و نام او محمد بن مروان بن عبدالله بن اسماعيل بن عبدالرحمن كوفی می باشد. از محمد بن سائب كلبی، كتاب التفسير را نقل کرده است.
خطيب بغدادی او را یاد کرده است و گفته است:
به بغداد آمد و در آن به حدیث مشغول شد. گفته است:
او ضعيف و متروک الحديث می باشد.
«السُدِّی» با ضمه ی حرف سين و تشديد بر حرف دال مهملتين منسوب به «سدة» (درگاه) مسجدش در كوفه می باشد. آن با کمانی شکل بودن آن، بسته شده است و هنوز باقی مانده است.
نتیجه اینکه: محمد بن مروان بن عبد الله بن إسماعيل بن عبد الرحمن سُدّی صغیر، شیعه رافضی است و از اهل سنت و جماعت نمی باشد.