همراه بودن ابوبکر رضی الله عنه با رسول الله صلی الله علیه وسلم در غار ثور ، فضیلت است.

ادعای شیعه:
به فرض اینکه ابوبکر خلیفه اولِ شما همراه پیامبر در غار بوده است آیه ۴۰ سوره توبه هیچ فضیلتی برای اونیست! اگر منظور ” إن الله معنا “ ” خدا با ماست ” که هیچ دلیلی نیست که این معیت، معیت خاصه باشد چرا که در آیه ۸ سوره مجادله آمده که :
” آیا ندیدی و ندانستی که آنچه در آسمان ها و زمین است خدا بر آن آگاه است اگر چنانچه سه نفر با هم راز گویند خدا چهارمین آنهاست… و هر کجا که باشند خدا با آنهاست” همانطورکه معلوم شد خدا با همه است چه افراد خوب و چه افراد بد”.
واگر منظور از معیت در اینجا کمک کردن و همراهی و نصرت باشد که خداوند آن را مخصوص پیامبر کرده است مگر نزول سکینه و آرامش از نتایج معیت خاص نیست خوب آن را هم که خدا مخصوص پیامبر (در آن شرائط خاص) کرده و فرموده سکینه و آرامش را بر او یعنی پیامبر صلی الله علیه وسلم نازل کرده است و اینکه گفته شده لازمه معیت خدا با بنده این است که آرامش و سکینه را بر او بفرستد باید گفت که مطمئناً این آرامش مخصوص پیامبر است چرا که هدف اصلی مشرکین یافتن پیامبر بود نه ابوبکر و اصلا خدا می بایست پیامبرش را حفظ می کرد تا دینش باقی بماند نه ابوبکر را و لذا لزومی نداشت ابوبکر را مخصوصاً یاری کند چرا که اگر پیامبر را حفظ می کرد بقیه هم طفیلا در امان می ماندند مگر وقتی که حضرت موسی به یارانش گفت خدا با من است خداوند یاران او را از بلا نجات نبخشید همانطور هم در اول آیه آمده است” اگر او را یاری نکنید خداوند او را (پیامبر) را یاری می کند) لذا اگر اندکی از تعصب خویش دست بردارید می دانید که از عقل به دور است که در اول آیه از یاریِ فردِ به خصوصی صحبت شود و آنگاه در توضیح آن، سخن از یاری کردن کس دیگر به میان آید!!

پاسخ اهل سنت و جماعت:
شیعه بیچاره برای کم رنگ کردن نقش ابوبکر رضی الله عنه در هجرت رسول الله صلی الله علیه وسلم، تب کرده و به هذیان گویی پرداخته است!
این درست است که الله با همه است با مسلمان هم هست و کافر هم ، اما بودن داریم تا بودن !
و روال جمله به ما می گوید که منظور از همراه بودن الله با بنده اش چیست؟
در سوره توبه آیه مربوطه را دوباره ببنید :
إِلا تَنصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِینَ کَفَرُواْ ثَانِیَ اثْنَیْنِ إِذْ هُمَا فِی الْغَارِ إِذْ یَقُولُ لِصَاحِبِهِ لاَ تَحْزَنْ إِنَّ اللّهَ مَعَنَا فَأَنزَلَ اللّهُ سَکِینَتَهُ عَلَیْهِ وَأَیَّدَهُ بِجُنُودٍ لَّمْ تَرَوْهَا وَجَعَلَ کَلِمَهَ الَّذِینَ کَفَرُواْ السُّفْلَى وَکَلِمَهُ اللّهِ هِیَ الْعُلْیَا وَاللّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ﴿۴۰﴾
اگر او [پیامبر] را یارى نکنید قطعاً خدا او را یارى کرد هنگامى که کسانى که کفر ورزیدند او را [از مکه] بیرون کردند و او نفر دوم از دو تن بود آنگاه که در غار [ثور] بودند وقتى به همراه خود مى‏ گفت اندوه مدار که خدا با ماست. پس خدا آرامش خود را بر او فرو فرستاد و او را با سپاهیانى که آنها را نمى ‏دیدید تأیید کرد و کلمه کسانى را که کفر ورزیدند پست ‏تر گردانید و کلمه خداست که برتر است و خدا شکست ‏ناپذیر حکیم است (۴۰)
در آیه فوق، قبل از آنکه رسول الله صلی الله علیه وسلم به ابوبکر رضی الله عنه بگوید الله با ماست جمله ای می گوید که شیعه نمی خواهد آن را ببیند یعنی این جمله را :
«إِذْ یَقُولُ لِصَاحِبِهِ لاَ تَحْزَنْ» « وقتى به همراه خود مى ‏گفت اندوه مدار».
قبل از آنکه رسول الله صلی الله علیه وسلم به رفیقش بگوید الله با ماست، می گوید غم نخور چرا غم نخور؟ چون الله با ماست!
حالا شیعه برای کم کردن نقش و اهمیت ابوبکر رضی الله عنه می گوید اینکه مهم نیست چون الله با همه است و این آیه را از سوره مجادله شاهد آورده است:
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یَعْلَمُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ مَا یَکُونُ مِن نَّجْوَى ثَلَاثَهٍ إِلَّا هُوَ رَابِعُهُمْ وَلَا خَمْسَهٍ إِلَّا هُوَ سَادِسُهُمْ وَلَا أَدْنَى مِن ذَلِکَ وَلَا أَکْثَرَ إِلَّا هُوَ مَعَهُمْ أَیْنَ مَا کَانُوا ثُمَّ یُنَبِّئُهُم بِمَا عَمِلُوا یَوْمَ الْقِیَامَهِ إِنَّ اللَّهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿۷﴾
آیا ندانسته ‏اى که خدا آنچه را که در آسمان ها و آنچه را که در زمین است مى‏ داند. هیچ گفتگوى محرمانه ‏اى میان سه تن نیست مگر اینکه او چهارمین آنهاست و نه میان پنج تن مگر اینکه او ششمین آنهاست و نه کمتر از این [عدد] و نه بیشتر مگر اینکه هر کجا باشند او با آنهاست. آنگاه روز قیامت آنان را به آنچه کرده ‏اند آگاه خواهد گردانید زیرا خدا به هر چیزى داناست. (۷)
و شیعه از این آیه نتیجه می گیرد: چون الله با همه است، پس (با ابوبکر بودن) امتیازی برای خلیفه اول حساب نمی شود و ابوبکر در این صفت تنها نیست!
به این مجادله گران بی نهایت نادان می گوییم:
پس وقتی الله می فرماید: (غم نخور چون الله با ماست) آیا باید نتیجه بگیری که پس هرکس الله با اوست باید غم نخورد؟!
پس آن مجرمانی که با تعقیبِ رسول الله صلی الله علیه وسلم ، ابوبکر رضی الله عنه را به وحشت انداخته بودند نیز باید غم نخورند؟! به این دلیل که الله با آنها هم هست!
هان؟ با استدلال شما هیچکس نباید غم بخورد!؟
پس دیدی ای نادان که دشمنی با ابوبکر رضی الله عنه، تو را کور کرده و فرق سیاه و سفید را نمی بینی!
و این را درست گفتی که الله با همه هست، اما باید دید که با رحمتش است یا با خشمش!
و چگونه می فهمیم که با رحمتش است یا با غضبش؟ این آسان است،جمله قبلی به ما می فهماند:
اگر الله بگوید وای به حالت من حرف تو را شنیدم و با تو و مراقب تو هستم از این (وای به حالت ) در می یابی که الله با غضبش همراه توست اما وقتی با مهربانی می گوید غم نخور من با توأم « اذْ یَقُولُ لِصَاحِبِهِ لاَ تَحْزَنْ» « وقتى به همراه خود می گفت اندوه مدار» این را دیگر هرکسی که، اندکی انصاف داشته باشد تعبیر به این می کند که الله با رحمتش با ماست چون می گوید غم نخور.
و کلمه (صاحبه) همچنین رهگشا است اما نه برای کوردلان شیعه!
وقتى به (همراه خود ) می گفت اندوه مدار.
معمولا در سفر، دوست (همراه) انسان می باشد نه دشمن.
اگر شیعه مجادله گر بگوید که گاهی ممکن است دشمن همراه و همسفر انسان باشد، در جواب صحبت را دراز نمی کنیم و فقط می گوییم در این حالت به دشمن نمی گوییم غم نخور بلکه می گوییم غم بخور!
آفرین به حوصله شیعه! آفرین به پُر روییش! و آفرین به امیدش، هیچ دلیلی ندارد اما از رو نمی رود و همیشه هم در حالت حمله است!!! انا لله و انا الیه راجعون.
پس موضوع خیلی روشن است، نیازی به توضیح اضافی نیست، اما شیعه هرگز نمی تواند سخن حق را بپذیرد، چون برای قبول کردن حق، اول باید قبر مذهب خود را بکند و آن را دفن نماید، اما گویا رسوا شدن و جان کندن برای شیعه آسان تر است تا رها کردن مذهب باطل!
پس بازهم می گویم: انا لله و انا الیه راجعون.

نویسنده: محمد باقر سجودی شیعه ی هدایت یافته به اهل سنت و جماعت