نھضت اصلاح تفکر مذھبی شیعه یا جریان تجدید نظر طلب در عقاید شیعه در ایران، که ھدفی جز اصلاح طلبی دینی نداشت، در صدسالۀ اخیر به ویژه از زمان رضاشاه به بعد، بیش از ھر زمان دیگر بروز و ظھور یافت و به طور رسمی خود را در محافل عمومی و مطبوعات دینی مطرح ساخت.
اصلاح گران دینی که به صورت ریشه ای در حوزه ھای علمی به فراگیری دروس طلبگی پرداخته بودند، برخی دیگر از این جریان که بعضاً روحانی و یا غیر روحانی بودند، با مشخصه ھایی چون فاصله گرفتن از مرجعیت رسمی دین ی و روحانی ت و عد م پذیرش رھبر ی آنان ، مستقلاً د ر این راه گام برداشتند.